Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie czasowego zatrzymania prawa jazdy przez starostę może dawać impuls do zmian legislacyjnych, jednak nie „nakazuje” jednoznacznie konieczności ich dokonania. Problemem będzie wypracowanie praktyki, uwzględniającej „nowe wytyczne”, w szczególności dotyczące weryfikowania dowodów przedstawionych przez policję i kierowców. Pisze o tym Piotr Pszczółkowski: Tekst zdania odrębnego do opublikowanego właśnie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 października 2021 w sprawie K 3/21 5 (5) Po ponad 13 miesiącach Trybunał Konstytucyjny zdecydował się opublikować uzasadnienie do sentencji wyroku w sprawie K 3/21 o niezgodności Traktatu o Unii Europejskiej z sygn. akt K 32/09. po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawców oraz Sejmu, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Ministra Spraw Zagranicznych i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 10 listopada 2010 r.: artykułu 1 Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską Vay Tiền Nhanh. 10 marca Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie K 7/21, z wniosku Zbigniewa Ziobry w kapeluszu Prokuratora Generalnego, którego treść przytaczamy w całości. Uzasadnienie ustne przeczytane przez dr. hab. Mariusza Muszyńskiego, w zapisie video, zamieścimy w Monitorze jeszcze dzisiaj. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Warszawa, dnia 10 marca 2022 r. Trybunał Konstytucyjny w składzie: Stanisław Piotrowicz – przewodniczący Mariusz Muszyński – sprawozdawca Krystyna Pawłowicz Wojciech Sych Andrzej Zielonacki, protokolant: Michał Rylski, po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Sejmu i Ministra Spraw Zagranicznych, na rozprawie w dniach 19, 25 stycznia i 10 marca 2022 r., wniosku Prokuratora Generalnego o zbadanie zgodności: art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284) w zakresie, w jakim: a) upoważnia Europejski Trybunał Praw Człowieka do wykreowania, na gruncie prawa krajowego, podlegającego ochronie sądowej prawa podmiotowego sędziego do zajmowania funkcji administracyjnej w strukturze organizacyjnej sądownictwa powszechnego Rzeczypospolitej Polskiej, z art. 8 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 176 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, b) zawarta w tym przepisie przesłanka „sąd ustanowiony ustawą” nie uwzględnia, będących podstawą ustanowienia sądu, powszechnie obowiązujących przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustaw, a także ostatecznych i powszechnie obowiązujących wyroków polskiego Trybunału Konstytucyjnego, z art. 89 ust. 1 pkt 2, art. 176 ust. 2, art. 179 w związku z art. 187 ust. 1 w związku z art. 187 ust. 4 oraz z art. 190 ust. 1 Konstytucji, c) dopuszcza dokonywanie przez sądy krajowe lub międzynarodowe wiążącej oceny zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej i rzeczoną Konwencją ustaw dotyczących ustroju sądownictwa, właściwości sądów oraz ustawy dotyczącej Krajowej Rady Sądownictwa, by w ten sposób ustalić spełnienie przesłanki „sądu ustanowionego ustawą”, z art. 188 pkt 1 i 2 Konstytucji, o r z e k a: Art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.) w zakresie, w jakim: 1) pojęciem „praw i obowiązków o charakterze cywilnym” obejmuje podmiotowe prawo sędziego do zajmowania funkcji administracyjnej w strukturze sądownictwa powszechnego w polskim systemie prawnym – jest niezgodny z art. 8 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 176 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, 2) przy ocenie spełnienia warunku „sądu ustanowionego ustawą”: a) dopuszcza pomijanie przez Europejski Trybunał Praw Człowieka lub sądy krajowe przepisów Konstytucji, ustaw oraz wyroków polskiego Trybunału Konstytucyjnego, b) umożliwia samodzielne kreowanie norm dotyczących procedury nominacyjnej sędziów sądów krajowych przez Europejski Trybunał Praw Człowieka lub sądy krajowe w procesie wykładni Konwencji – jest niezgodny z art. 89 ust. 1 pkt 2, art. 176 ust. 2, art. 179 w związku z art. 187 ust. 1 w związku z art. 187 ust. 4 oraz z art. 190 ust. 1 Konstytucji, c) upoważnia Europejski Trybunał Praw Człowieka lub sądy krajowe do dokonywania oceny zgodności z Konstytucją i Konwencją ustaw dotyczących ustroju sądownictwa, właściwości sądów oraz ustawy określającej ustrój, zakres działania, tryb pracy i sposób wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa – jest niezgodny z art. 188 pkt 1 i 2 oraz z art. 190 ust. 1 Konstytucji. Orzeczenie zapadło jednogłośnie. Stanisław Piotrowicz Mariusz Muszyński Krystyna Pawłowicz Wojciech Sych Andrzej Zielonacki Komentarz Monitora Konstytucyjnego To będzie historyczna data – dla Trybunału Konstytucyjnego, dla społeczeństwa obywatelskiego w Polsce, ale także – dla społeczności Europy. Trybunał Julii Przyłębskiej poszedł oto śladami wytyczonymi przez profesora Walerego Zorkina, prezesa Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej. 1 lipca 2015 roku SKFR uznał, że „Konwencja nie może „znieść priorytetu konstytucji. Realizacja [wyroków ETPC] w rosyjskim systemie prawnym jest możliwa tylko wtedy, gdy uzna się wyższość mocy prawnej ustawy zasadniczej naszego kraju”. Wtedy chodziło o niebagatelną kasę – 50 mld USD dla akcjonariuszy Jukosu, dziś – jak twierdzą wnioskodawcy – chodzi o zasady. Tak czy owak – cytując M. Muszyńskiego – ostatnie wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, niekorzystne dla Polski, „pozbawione są atrybutu wykonalności”. Pozostaje teraz wyciągnąć konsekwencje polityczne z dzisiejszego wyroku. Jeśli idziemy śladem Federacji Rosyjskiej, a dzisiejsze orzeczenie na to wskazuje, trzeba postąpić, jak ona: także dziś, 10 marca, Moskwa zapowiedziała wystąpienie z Rady Europy. Co za tym idzie, Europejska Konwencja Praw Człowieka przestanie ją wiązać. Rosja uczyniła to w pośpiechu, ewakuując się ze Strasburga przed zaplanowaną na 16 marca nadzwyczajną sesją Zgromadzenia Parlamentarnego RE, która będzie poświęcona konsekwencjom agresji Federacji Rosyjskiej na Ukrainę. Rzeczywiście, Europejska Konwencja Praw Człowieka i Podstawowych Wolności wiąże i w Polsce – ręce suwerena z Nowogrodzkiej i jego wspólnika z gmachu dawnego MBP. Dzisiejszy wyrok wskazuje rozwiązanie. Piotr Rachtan Trybunał Konstytucyjny w składzie: Wojciech Hermeliński – przewodniczący, Maria Gintowt-Jankowicz, Mirosław Granat, Teresa Liszcz, Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca, protokolant: Grażyna Szałygo, po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 8 lipca 2014 r., wniosku Prezydenta Konfederacji Lewiatan z siedzibą w Warszawie o zbadanie zgodności art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2–2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: – które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, – które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, – których wartości nie da się obliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w powołanej ustawie, z art. 2 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, orzeka: Art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2–2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 888, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717 oraz z 2014 r. poz. 223, 312, 567 i 598), rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wojciech Hermeliński Maria Gintowt-Jankowicz Mirosław Granat Teresa Liszcz Małgorzata Pyziak-Szafnicka Trybunał Konstytucyjny w składzie: Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz - przewodniczący, Zbigniew Jędrzejewski, Julia Przyłębska, Stanisław Rymar - sprawozdawca, Andrzej Zielonacki, po rozpoznaniu w trybie art. 92 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072), na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 października 2018 r., wniosku Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów o zbadanie zgodności: art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687, ze zm.) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 27 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o Policji, ustawy o działalności ubezpieczeniowej, ustawy - Prawo bankowe, ustawy o samorządzie powiatowym oraz ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 100, poz. 1084) z: - art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji, - art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, orzeka: Art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 oraz z 2018 r. poz. 106, 138, 416, 650, 730, 1039, 1544 i 1669) w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto postanawia: na podstawie art. 59 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie. Orzeczenie zapadło jednogłośnie. Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz Zbigniew Jędrzejewski Julia Przyłębska Stanisław Rymar Andrzej Zielonacki

wyrok trybunału konstytucyjnego k 7 13